امروز موقع برگشتن به خونه، چشمم به شیشه عقب ماشین جلویی افتاد
روی شیشه درشت نوشته بود: جوانیم فدای حسین
در ذهنم گفتم:تو چه کار کردی برای حسین که همچین ادعای بزرگی داری؟!
همیشه ادعا داشتن راحت تر از عمل کردن بوده و هست
ادعا یعنی قبل از انجام کاری اون رو به خودت نسبت بدی
البته ابراز احساسات و علاقه در این مورد بد نیست
ولی باید ترسید
+ هزاران نفر با نامه ادعای یاری کردن حسین رو داشتن
ولی در عمل تنهاش گذاشتن
به غدیر نزدیک میشیم...
من شیعه علی ام، یا حداقل دوست دارم باشم
امّا جدا از اینکه چه دین و مذهبی داریم
آیا تا به حال به این نکته دقت کردیم که چرا علی علیه‌السلام در کعبه متولد و در محراب شهید شد...
خاطره جالبی که شاید از یه زاویه جدید به موضوع نگاه کنیم:
"یکی از خانواده‌های همسایه ما پیرو دینی هستن که در اون برای امام علی علیه‌السلام شانی فرا بشری قایل بوده و علی علیه‌السلام رو شایسته پرستش میدونن
روزی در مورد همین موضوع، پسر همسایه با محسن برادر کوچیکم، وارد بحث میشه
اینکه اون چه استدلالی داشته من خبر ندارم ولی محسن با طرح یک سوال پسر همسایه او رو وادار به سکوت و ترک بحث کرده بود...
اون سوال این بود:
شما که میگین امام علی، خدا است
پس موقعی که حضرت ضربه شمشیر خورد، چرا و رو به چه کسی سجده کرده بود؟ "
راجع به این موضوع خیلی فکر کردم
نمیگم لزوماً این تنها علتِ ولی شاید یکی از علتهایی که امام شهید محراب شد همین بود که
برهان و علتی آشکار برای هدایت مردم و جلوگیری از انحراف عقیده شون باشه
چرا که امام علی علیه‌السلام با سابقه درخشانی که در ولادت، دین، علم، جنگاوری و سایر فضلیت ها داشتند، شخصیتی منحصر به فرد و بی نظیر برای تمام تاریخ هستند.
و شاید این موجبات انحرافات فکری گسترده تری در بین دوستداران امام میشد، اگر امام در محراب ضربه نمیخورد.
+ درسی که از محسن توی این قضیه گرفتم این بود که
با هر کس در حد میزان درکش باید وارد بحث شد
شاید اگه من جای محسن بودم، به بحث راجع به ویژگی های خدا میپرداختم ولی شاید هرگز این تاثیر رو نمیذاشت.
واللّه اعلم، عزیزٌ حکیم
